Adalet…
Kimi zaman bir mahkeme salonunda ararız, kimi zaman vicdanımızın en sessiz köşesinde.
Oysa adalet, bir yasa maddesinden ya da bir karar defterinden önce insanın yüreğinde başlar.
Adalet duygusu, doğrunun yanında durma cesareti kadar; yanlışın karşısında sessiz kalmamayı da gerektirir.

Polislik yıllarım boyunca, adaletin sadece suçluyu bulmak değil; masumun hakkını da korumak olduğunu defalarca gördüm.
Bazen bir çocuğun gözyaşında, bazen yaşlı bir annenin duasında hissettim bu duyguyu.
Adalet, kimin güçlü olduğuna değil, kimin haklı olduğuna bakmayı öğretir insana.
Bu yüzden hep inandım: Gerçek adalet, vicdanın terazisinde ölçülür.

Ne yazık ki bugün, adalet kelimesi çoğu zaman sadece mahkeme kapılarında anılır oldu.
Oysa toplumun huzuru, insanların birbirine adil davranmasıyla başlar.
Bir esnafın tartısında, bir öğretmenin notunda, bir yöneticinin kararında, bir polisin tutanağında...
Her biri, adalet terazisinin küçük ama önemli bir kefesidir.

Adalet duygusunu korumak, en çok da güç sahibi olanların görevidir.
Çünkü güç, adaletle birleştiğinde güven yaratır; adaletsizlikle birleştiğinde korku.
Benim için adalet, bir meslek gereği değil, yaşam biçimi oldu.
Bugün de hala, her işimde, her kararımda o teraziye dönüp bakarım.

Adaletin olmadığı yerde düzen olmaz;
ama vicdanın olmadığı yerde adalet de yaşayamaz.
Bu yüzden hep söylüyorum:
Adalet duygusu, yürekte başlar.

Okuyan gözlere selam olsun.
Devamı yakında…